Rehabilitacja urazów i dysfunkcji w obrębie miednicy: asymetria miednicy, zespół mięśnia gruszkowatego, nietrzymanie moczu, rozejście spojenia łonowego, rozejście kresy białej, rehabilitacja uroginekologiczna

Anatomia obręczy miednicznej:

Anatomicznie miednica tworzy kręg kostno-stawowy, który utworzony jest przez 6 lub 7 kości, które połączone są odpowiednio 6 lub 7 stawami. W skład miednicy wchodzi: kość krzyżowa, pojedyncza kość guziczna(lub podwójna), dwie kości miedniczne i dwie kości udowe. Jeśli chodzi o stawy to wymienić należy dwa stawy krzyżowo-biodrowe, staw krzyżowo-guziczny, ewentualnie międzyguziczny, spojenie łonowe oraz dwa stawy biodrowe.
W niektórych publikacjach możemy spotkać się z twierdzeniem, ze kość udowa i stawy biodrowe nie są uznawane jako elementy składowe miednicy.

Teraz w skrócie omówimy poszczególne kości miednicy. Na początek kość krzyżowa, którą tworzą połączenia pięciu kręgów krzyżowych. Strona brzuszna jest wklęsła podczas grzbietowa jest wypukła zarówno w płaszczyźnie czołowej jak i poprzecznej. Powierzchnia stawowa kości krzyżowej nazywana jest powierzchnią uchowatą i tworzona jest przez pozostałości żebrowe pierwszych trzech segmentów krzyżowych. Krótsze ramie powierzchni uchowatej przebiega pionowo w obrębie pierwszego segmentu krzyżowego, zaś poziomo przez segment drugi i trzeci biegnie długie ramie.
Za Fryette’m możemy wyróżnić trzy typu budowy kości krzyżowej: A,B,C. Czynnikiem, które je różnicuje jest kierunek powierzchni stawowej kości krzyżowej w płaszczyźnie czołowej, który wiąże się z kierunkiem wyrostków stawowych górnych kręgu S1.

Typ budowy A

Jeśli chodzi o typ budowy A to kość krzyżowa zwęża się ku dołowi na poziomie S1 i S2 zaś poszerza na odcinku S3. Wyrostki stawowe S1 zorientowane są w płaszczyźnie czołowej. W budowie typu B mamy do czynienia kiedy kość krzyżowa zwęża się ku górze na poziomie S1 zaś wyrostki stawowe zorientowane są w płaszczyźnie strzałkowej. W przypadku typu C zwężenie obserwujemy ku dołowi po jednej stronie a po drugiej ku górze.
Kość guziczna zbudowana jest z 4 kręgów guzicznych ( niekiedy z 5). U jej podstawy znajduje się powierzchnia stawowa, która łączy się z wierzchołkiem kości krzyżowej.
Kość miedniczna – tworzą ją trzy kości: biodrowa, łonowa, kulszowa, które zrastają się w jedną kość.
Kość udowa- biorąc pod uwagę kwestie stabilizacji miednicy znaczenie ma duża zmienność kąta szyjkowo-trzonowego.

Jeśli chodzi o stawy miednicy to na początku omówiony zostanie staw krzyżowo-biodrowy, który zaliczymy do stawów maziówkowych. Powierzchnia stawowa kości krzyżowej jest wyściełana chrząstką szklistą zaś kości biodrowej chrząstką włóknistą. Chrząstki te różnią się między sobą grubością. Torebka stawowa składa się z dwóch warstw, z czego zewnętrza jest włóknista zaś wewnętrzna maziowa. Przednia część torebki jest oddzielona od więzadła krzyżowo-biodrowego brzusznego, zaś tylna jest wymieszana z włóknami głębokiego więzadła międzykostnego. Ku dołowi torebka łączy się z okostną, która pokrywa kość krzyżową i biodrową.

Wspomnieć należy także o więzadłach

Więzadło krzyżowo-biodrowe brzuszne jest zgrubieniem przedniej i dolnej części torebki. Jednocześnie jest uznawane za jedno z najsłabszych więzadeł w tej okolicy. Więzadło krzyżowo-biodrowe międzykostne jest jednym z najsilniejszych więzadeł w organizmie człowieka. Anatomicznie znajduje się w przestrzeni między grzebieniem krzyżowym bocznym a guzowatością biodrową. Jeśli chodzi o włókna to biegną one wielokierunkowo w dwóch warstwach. Z kolei więzadło krzyżowo-biodrowe grzbietowe długie przebiega nad więzadłem międzykostnym od grzebienia krzyżowego bocznego na wysokości S3 i S4 do kolca biodrowego tylnego górnego oraz wargi wewnętrznej grzebienia biodrowego. Więzadło krzyżowo-guzowe zbudowane jest z 3 dużych pasm: bocznego, środkowego i górnego. Od brzegu bocznego dolnej części kości krzyżowej i dolnej części kości guzicznej do kolca kulszowego biegnie więzadło krzyżowo-kolcowe.

Więzadło biodrowo-lędźwiowe

Dzieli się na pięć pasm: przednie, górne, dolne, pionowe oraz tylne. Uznaje się, że więzadło to odpowiada za utrzymanie stabilności połączenia krzyżowo-lędźwiowego w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej.
Bardzo ważnym elementem stabilizującym nasz organizm jest powieź piersiowo-lędźwiowa. Stanowi miejsce przyczepu mięśni, które stabilizują obręcz biodrową. W skład tych mięśni wchodzą: poprzeczny brzucha, skośny wewnętrzny, najszerszy grzbietu, prostownik grzbietu, wielodzielny i dwugłowy uda. Ich aktywność przenosi się na powięź co powoduje zwiększanie lub zmniejszanie jej napięcia. Powięź zaś zbudowana jest z trzech warstw : przedniej, środkowej i tylnej.
Pozostając w tematyce anatomii należy także wymienić staw krzyżowo-guziczny, połączenie międzyguziczne, spojenie łonowe oraz staw biodrowy.

Do miednicy bezpośrednio przyczepia się 35 mięśni, które odpowiadają za zapewnienie stabilności i mobilności jednocześnie.

ASYMETRIA MIEDNICY

Do najczęstszych dysfunkcji w obrębie miednicy możemy zaliczyć asymetrię, za którą odpowiadać mogą m.in. zaburzenia biomechaniki kręgosłupa, wówczas mówimy o uszkodzeniach zstępujących, w przypadku kiedy dysfunkcja miednicy jest konsekwencją nieprawidłowości poniżej (stawy kończyny dolnej) mamy do czynienia z uszkodzeniem wstępującym. Ponadto z asymetrią miednicy często związek ma jednostronny zespół bólowo-korzeniowy. Często odpowiedzią na dolegliwości bólowe są zmiany kompensacyjne krzywizn kręgosłupa, zgięciowe ustawienie kończyny dolnej oraz niedowłady mięśni stawów biodrowych. Wszystko to może mieć wpływ na asymetrię miednicy. W niektórych przypadkach brak symetrii może wynikać z budowy anatomicznej lub zablokowania stawów krzyżowo-biodrowych(patrz zablokowanie stawów krzyżowo-biodrowych). Zaburzenia przestrzennego ustawienia miednicy objawiają się asymetrią ustawienia kolców biodrowych tylnych górnych oraz przednich górnych w płaszczyźnie czołowej, strzałkowej i poprzecznej.

Ustawienia miednicy

Jeśli chodzi o ustawienie miednicy możemy wskazać:
– miednicę symetryczną- gdy KBTG i KBPG wykazują symetryczne ustawienie;
– miednicę asymetryczną- w sytuacji kiedy mamy dysproporcje w ustawieniu punktów kostnych;
– miednice skośną- w sytuacji kiedy KBPG oraz KBTG ustawione są wyżej po tej samej stronie względem drugiej strony ciała;
– miednica skręcona, w której KBPG i KBTG po przeciwnych stronach znajdują się wyżej w stosunku do ich imiennych kolców usytuowanych na drugiej kości biodrowej;

Nie należy bagatelizować nieprawidłowości w ułożeniu miednicy, bowiem może to skutkować bardzo poważnymi konsekwencjami. Miednica, jest elementem kostnym, który łączy tułów i kończyny dolne. W pozycji stojącej ogrywa kluczową rolę w utrzymywaniu równowagi ciała oraz zapewnieniu właściwej koordynacji. Dzięki temu niweluje zmęczenie mięśni posturalnych oraz wydatku energetycznego.

Rehabilitacja asymetrii miednicy

Powyżej opisane dysfunkcję możemy rozpoznać przy pomocy specjalnych testów manualnych. Niezbędny jest również wywiad z pacjentem służący pozyskaniu informacji dotyczących dolegliwości bólowych oraz przeprowadzenie badania przedmiotowego, na które może składać się badanie czynnościowego zakresu ruchu oraz specjalnych testów odpowiednich dla stawu krzyżowo-biodrowego tj. badanie palpacyjne, ruchowe testy palpacyjne czy też testy prowokacyjne.
W zależności od przyczyny której wynikiem jest asymetria miednicy dobieramy odpowiedni plan rehabilitacji. Jeśli mamy do czynienia z problemem zstępujacym osteopata/fizjoterapeuta musi odnaleźć ograniczenia i dysfunkcje w obrębie tułowia w przypadku uszkodzeń wstępujących w obrębie kończyn dolnych. Odnalezione dysfunkcje naprawić poprzez techniki terapii manualnej stawowej (m.in. mobilizacje, manipulacje) lub osteopatyczne techniki tkanek miękkich (m.in. terapia mięśniowo-powięziowa, techniki energii mięśniowej, balansowanie napięć więzadłowych). Ponadto wykorzystuje się taping oraz dry needling.

ZESPÓŁ MIĘŚNIA GRUSZKOWATEGO

Mięsień gruszkowaty to stosunkowo niewielkich rozmiarów mięsień anatomicznie usytuowany jest za stawem biodrowym w miednicy mniejszej. Przebiega od kości krzyżowej do krętarza większego kości udowej. Przez mięsień gruszkowaty u większości ludzi przebiega nerw kulszowy(jest to zmienne osobniczo). Odpowiada za rotację kończyny dolnej a także odwodzi i prostuje udo. Ponadto bierze udział w pochylaniu miednicy w bok.

Objawy zespołu mięśnia gruszkowatego

Pacjenci odwiedzający gabinet Osteo-Med często skarżą się na ból biodra, który schodzi do pośladka. Niejednokrotnie ból jest piekący i przebiegający wzdłuż całej kończyny dolnej. Po stronie wykazującej dolegliwości bólowe może dojść do drętwienia kończyny. Objawy bólowe pacjenta często nasilają się przy wykonywaniu ruchu rotacji zewnętrznej stawu biodrowego. Zaobserwować można także tkliwość palpacyjna mięśnia gruszkowatego. Generalnie dolegliwości bólowe nasilają się kiedy pacjent wchodzi po schodach, pochyla tułów ku przodowi z jednoczesnym wyprostem kolan oraz podczas długotrwałego siedzenia na twardym podłożu.

Rehabilitacja zespołu mięśnia gruszkowatego

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że zespół mięśnia gruszkowatego daje objawy, które mogą być mylone z rwą kulszową, stenozą kanału kręgowego, uciskiem korzenia nerwowego przy wyjściu z kanału kręgowego. Dlatego też duże znaczenie odgrywa tu wywiad z pacjentem oraz odpowiednio przeprowadzone badanie. Przykładowe testy jakie mogą zostać wykonane w celu potwierdzenia, że mamy do czynienia z zespołem mięśnia gruszkowatego to Test Freiberga, Test Pace’a, Test FAIR, Test Beattego. Powyższe testy mają na celu sprowokowanie objawów które zgłasza pacjent. Dodatkowo wykonuje się palpacje okolicy mięśnia gruszkowatego.

Rodzaje terapii

Po dokonaniu oceny problemu przechodzę do rehabilitacji, w której stosuję m.in. masaż głęboki oraz masaż poprzeczny mięśnia. Ponadto stosuję także taping. Ważnym elementem terapii zespołu mięśnia gruszkowatego jest likwidacja punktów spustowych oraz praca nad przywróceniem prawidłowej ruchomości stawu biodrowego. Pomocne okazują się techniki osteopatyczne terapii manualnej oraz neuromobilizacje. U pacjentów borykających się z zespołem mięśnia gruszkowatego z powodzeniem można zastosować techniki takie jak m.in. mobilizacje stawu krzyżowo-biodrowego, techniki energii mięśniowej, stretching, poizometryczną relaksację, rozluźnianie pozycyjne lub też masaż funkcjonalny i poprzeczny przyczepów mięśnia gruszkowatego. Terapia manualna i techniki osteopatyczne wyróżniają się wysokim stopniem bezpieczeństwa oraz tym, że są one nieobciążające dla samego pacjenta. W Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo-Med stosujemy także metodę Dry Needling, czyli tzw. suchą igoterapię, polegającą na nakłuwaniu za pomocą cienkich igieł problematycznego obszaru. W celu zapobiegnięcia nadmiernego napinania mięśni warto stosować także ćwiczenia rozciągające, które w trakcie terapii zostaną Ci przedstawione przez terapeutę.

ZESPÓŁ MIĘŚNIA BIODROWO-LĘDŹWIOWEGO

Anatomicznie struktura mięśnia biodrowo-lędźwiowego składa się z dwóch ( lub trzech) mięśni, do których zaliczamy m.biodrowy, m. lędźwiowy większy, m. lędźwiowy mniejszy ( występowanie zależne)
Obszar ten obejmuje odcinek lędźwiowy kręgosłupa i dół biodrowy. W okolicy wyjścia z miednicy, w dół biegną włókna mięśniowe, które łączą się razem tworząc ścięgno mięśnia biodrowo-lędźwiowego. Przyczepione jest ono do krętarza mniejszego kości udowej.

Powyższe schorzenie objawia się m.in. bolesnym ograniczaniem wyprostu, przykurczem zgięciowym oraz bolesnym ograniczeniem rotacji wewnętrznej. Dodatkowo po stronie przykurczu zaobserwować można obniżenie miednicy podczas chodu, przy obustronnym przykurczu przykurczu dochodzi często do pogłębienia lordozy lędźwiowej. Odczuwane przez pacjenta dolegliwości bólowe są niejednokrotnie trudne do zlokalizowania. Kolejnym objawem może być także ból odczuwalny w okolicy kręgosłupa lędźwiowego występujący zaraz po położeniu się na wznak z wyprostowanymi nogami.
Przyczyn powyższego schorzenia możemy doszukiwać się w uprzednio przebytym urazie bądź w innych przyczynach takich jak choroba zwyrodnieniowa czy reumatoidalna nie umiejętne wykonywanie ćwiczeń mięśni brzucha oraz długotrwałe chodzenie w butach na wysokim obcasie.

Rehabilitacja w przypadku zespołu mięśnia biodrowo-lędźwiowego

Postępowanie rehabilitacyjne należy wdrożyć niezwłocznie, bowiem zespół mięśnia biodrowo-lędźwiowego może doprowadzić do zmian strukturalnych w obrębie stawów kręgosłupa oraz biodrowych, które komplikują, wydłużają proces a często uniemożliwiają całkowity powrót do sprawności fizycznej.
Po dokonaniu oceny problemu przechodzę do terapii w której stosuję m.in. masaż głęboki i masaż poprzeczny okolicy przyczepu dalszego oraz taping mięśnia biodrowo-lędźwiowego. Ważnym elementem rehabilitacji jest zmiejszenie nadreaktywności mięśnia w tym celu stosuje się techniki inhibicji, punktów spustowych. Ponadto wykonuję pracę nad przywróceniem prawidłowej ruchomości stawu krzyżowo-biodrowego oraz biodrowego. U pacjentów borykających się z powyższym zespołem z powodzeniem można zastosować techniki takie jak m.in. mobilizacje stawowe, techniki energii mięśniowej, stretching, rozluźnianie pozycyjne. Terapia manualna i techniki osteopatyczne wyróżniają się wysokim stopniem bezpieczeństwa oraz tym, że są one nieobciążające dla samego pacjenta. W Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo-Med w celach prewencyjnych oraz utrwalających efekty terapii nadmiernego napinania mięśni zostaną Ci przedstawione także ćwiczenia rozciągające.

ROZEJŚCIE SPOJENIA ŁONOWEGO

To bolesna przypadłość, która dla wielu osób kojarzy się jako dolegliwość, na którą narażone są wyłącznie kobiety w ciąży, jednakże nic bardziej mylnego. Obecnie coraz częściej problem dysfunkcji spojenia łonowego dotyczy osób aktywnych fizycznie.

Anatomicznie spojenie łonowe składa się z owalnych powierzchni kości łonowych, pokrytych chrząstką szklistą i z blaszki włóknisto-chrzęstnej zwanej krążkiem międzyłonowym. To dzięki niemu między kośćmi możliwy jest jedynie niewielki ruch, a miednica zachowuje swoją stabilność. Ponadto krążek ten absorbuje wstrząsy i zabezpiecza spojenie łonowe przed działaniem sił kompresyjnych. Jego praca wspierana jest przez więzadła. Jeśli na poziomie krążka dojdzie do uszkodzeń wówczas pojawiają się dolegliwości bólowe. Przyczyn degeneracji może być wiele, najczęściej mamy do czynienia z urazem, który może być zarówno nagły, jak i rozwijający się przez dany okres czasu. Mikrouszkodzenia, które pojawiają się podczas różnych aktywności fizycznych nagromadzają się, co z kolei doprowadza do utraty wytrzymałości dysku, przez co osłabia się jego funkcja stabilizująca i dochodzi do zwiększenia ruchomości pomiędzy kośćmi łonowymi.

Torebka stawowa i więzadła

Idąc dalej: przeciążeniom ulega również torebka stawowa oraz więzadła. Do wspomnianych mikrouszkodzeń dochodzi najczęściej w czasie kopnięć, nagłych skrętów, zwłaszcza tych, które wykonywane są na jednej nodze ( np. podczas gry w piłkę nożną, koszykówkę, lub też uprawiając sporty walki lub lekkoatletykę). Oczywiście nie bez znaczenia są tutaj także wrodzone predyspozycje. Przykładem może posłużyć wrodzona zwiększona ruchomość stawów lub też dysbalanse pomiędzy mięśniami brzucha i przywodzicielami stawu biodrowego, które przyczepiają się w okolicy spojenia. Jednym z głównych czynników doprowadzających do destabilizacji spojenia łonowego będzie znaczące ograniczenie ruchomości połączeń stawowych w obręczy miednicznej (patrz wyżej). Długotrwałe zablokowanie stawu-wów krzyżowo-biodrowych lub biodrowych będzie powodowało stopniową destabilizacje spojenia łonowego.

Rozejście spojenia łonowego w ciąży

Jeśli chodzi o problem rozejścia spojenia łonowego w trakcie ciąży oprócz powyższych dochodzi działanie hormonów. Podczas ciąży wskutek działania estrogenów oraz relaksyny, dochodzi do rozluźnienia chrząstkozrostów (spojenie łonowe oraz stawy krzyżowo-biodrowe). Problemu rozejścia spojenia łonowego w ciąży nie należy bagatelizować. Oprócz nieprzyjemnych dolegliwości bólowych, przypadłość tę powinniśmy rozpatrywać również w oparciu o inny, bardzo istotny aspekt. Rozejście spojenia łonowego jest przeciwwskazaniem do porodu siłami natury. Ponadto, w przypadku nasilania się dolegliwości bólowych prowadzący ginekolog może nawet zadecydować o szybszym zakończeniu ciąży.

Objawy rozejścia spojenia łonowego:

dolegliwości bólowe w okolicy spojenia łonowego, które wyraźnie nasilaną się podczas chodzenia, stania na jednej nodze, wchodzenia i schodzenia ze schodów
odczuwalna przy tym bolesność palpacyjna spojenia łonowego
ból o charakterze promieniującym do okolicy kości krzyżowej oraz po przyśrodkowej stronie uda;
Rehabilitacja rozejścia spojenia łonowego

Przed przystąpieniem do dobrania odpowiedniej terapii należy najpierw dokładnie zbadać problem, bowiem ból okolic spojenia łonowego jest często błędnie diagnozowany jako uszkodzenia w obrębie przywodzicieli stawu biodrowego lub też mięśni brzucha. W celu prawidłowego zdiagnozowania problemu specjaliści z Osteo-Med wykonują dokładne (bezbolesne) badanie manualne, które pozwala określić, która struktura w obrębie miednicy powoduje dolegliwości bólowe. W następnej kolejności można przystąpić do odpowiedniej terapii. Należy pamiętać, że leczenie niestabilności spojenia łonowego jest procesem raczej długotrwałym. Istotnym elementem terapii jest przywrócenie stabilności i prawidłowej mobilności miednicy. W tym celu osteopata sprawdza wszystkie połączenia stawowe obręczy miednicznej.

Rehabilitacja spojenia łonowego

Wykonując manipulacje lub mobilizacje stawowe uwalnia stawy hipomobilne oraz wprowadza ćwiczenia stabilizacyjne i funkcjonalne miednicy. Oczywiście terapię dobiera się w zależności od źródła problemu (ciąża, uprawianie sportu). Rehabilitacja głównie ukierunkowana jest na przywrócenie odpowiedniego balansu mięśniowego w obrębie obręczy biodrowej, rozluźnianie więzadeł w okolicy biodrowo-lędźwiowej, a także niwelowanie nadmiernego przodopochylenia miednicy. W postępowaniu terapeutycznym pomocne okazują się osteopatyczne techniki manualne. Przykładem może posłużyć rozluźnianie pozycyjne, techniki energii mięśniowej, balansu więzadłowego, praca na łańcuchach mięśniowych), taping oraz dry needling. Ponadto podczas terapii terapeuta kładzie nacisk na terapię dna miednicy oraz pracę nad poprawą stabilizacji centralnej.

COCCYGODYNIA

Dolegliwości bólowe w obrębie kości guzicznej/ogonowej najczęściej mają charakter przewlekły i nasilają się w pozycji siedzącej. Przyczyna najczęściej leży w przebytym upadku, w wyniku którego uszkodzone zostają więzadła łączące kość guziczną z kością krzyżową i kością kulszową. Niekiedy problem pojawia się jako odpowiedź na silny stres lub jako konsekwencja zaburzeń psychicznych. Bóle w okolicy kości ogonowej mogą się również pojawić u kobiet w ciąży lub po porodzie oraz u osób prowadzących siedzący tryb życia.
Rehabilitacja coccygodyni

W leczeniu dolegliwości bólowych okolicy kości ogonowej stosuje się terapię manualną. W zależności od indywidualnego przypadku może ona polegać na technikach równoważenia napięć więzadłowych i mięśniowych obręczy biodrowej, relaksacji, pracy nad wzmacnianiem mięśni dna miednicy czy też terapii punktów spustowych. Ponadto z powodzeniem można zastosować masaż tkanek głębokich.

NIETRZYMANIE MOCZU

Możemy wskazać wiele przyczyn problemów z nietrzymaniem moczu. Jedną z nich jest niewątpliwie dysfunkcja mięśni dna miednicy (zmiana struktury wynikająca z długotrwałego napięcia, lub zbyt dużego rozluźnienia). Często do rozluźnienia mięśni dna miednicy dochodzi także podczas samego porodu, zwłaszcza jeśli jest to kolejna ciąża, kobieta urodziła dziecko cięższe niż 4 kg, bądź poród odbywał się w wykorzystaniem kleszczy lub próżnociągu. Problemom z nietrzymaniem moczu sprzyjają również czynniki takie jak: przewlekły kaszel, przewlekłe zaparcia, otyłość lub też uprawianie niektórych sportów wyczynkowych.

Terapia dna miednicy

Mięśnie dna miednicy pełnią bardzo ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu człowieka. Odpowiadają za prawidłową topografię narządów miednicy mniejszej jak również właściwe funkcjonowanie układu moczowo-płciowego i pokarmowego.

Hipotonia lub hipertonia (nieprawidłowe funkcjonowanie mięśni dna miednicy) mogą skutkować występowaniem problemów gastrycznych, nietrzymaniem moczu oraz kału. Ponadto nieprawidłowości generują problemy związane z wypadaniem narządów miednicy mniejszej, dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowego

Przyczyn dysfunkcji dnia miednicy jak również aparatu więzadłowego może być wiele. Do najczęściej występujących zaliczamy m.in. menopauzę, zaburzenia hormonalne, siedzący tryb życia, uprawiania sportów wyczynowych. Nie bez znaczenia pozostają takie czynniki jak ciąże oraz czynniki charakterologiczne (sposób radzenie sobie z emocjami).

Rehabilitacja dna miednicy (fizjoterapia uroginekologiczna)

W przypadku stwierdzenie problemów w obrębie struktur dna miednicy niezbędna jest fachowa pomoc osteopaty. Terapię dobiera się indywidualnie w zależności od przyczyny powstania problemu. W leczeniu stosuje się techniki manualne na mięśniach posturalnych, w celu przywrócenia prawidłowej elastyczności mięśni oraz funkcji układu moczowo-płciowego. Ważnym elementem procesu leczenia jest również reedukacja pacjentki m.in. na temat prawidłowego uaktywniania i rozluźniania mięśni dna miednicy.

ZABLOKOWANIE STAWU KRZYŻOWO-BIODROWEGO

Staw krzyżowo-biodrowy to duży i niezwykle istotny pod względem funkcjonalnym staw. Wszelkie zaburzenia w jego obrębie objawiają się silnymi dolegliwościami bólowymi, które lokalizują się w okolicy lędźwiowo-krzyżowej oraz pośladka.
Do najczęstszych nieprawidłowości w funkcjonowaniu stawów KB zaliczamy statyczną nierównowagę miednicy, lateralizację oraz zanik równowagi mięśniowej. W konsekwencji dochodzi do utrwalania nieprawidłowej postawy ciała w statyce i dynamice, co wpływa na przeciążanie stawów krzyżowo-biodrowych.

Rehabilitacja stawów krzyżowo-biodrowych

Zanim rozpoczniemy terapię należy dokonać oceny czy faktycznie doszło do zablokowania wspomnianego stawu. W tym celu specjaliści w Centrum rehabilitacji i osteopatii Osteo-Med wykonują testy mające na celu dokonanie oceny statycznej. Poza wspomnianym badaniem ważniejsze okazują się także badania dynamicznej i biernej ruchomości. Polegają one na zastosowaniu testów oceniających wzajemne przemieszczanie się punktów anatomicznych (m.in. objaw wyprzedzania). W dalszej części osteopata przechodzi do badania palpacyjnego, które pozwala określić ruchomość stawu krzyżowo-biodrowego.
Terapię właściwą dopieramy indywidualnie w zależności od przyczyny, która spowodowała wystąpienie problemu. Terapia manualna oddziałuje również bezpośrednio na staw. W tym celu osteopata stosuje m.in. ślizgi, mobilizacje, manipulacje, techniki energii mięśniowej, recoil, toggle i wiele innych technik osteopatycznych. Niezmiernie ważne jest zrównoważenie napięć mięśniowych w obrębie obręczy biodrowej. W szczególności mięśni pośladkowych wielkich (regulujących napięcie grzbietowej części torebki stawowej) oraz mięśnia biodrowego (wyściełajacego staw od wewnętrznej strony miednicy). Bardzo ważnym elementem terapii jest również praca samego pacjenta, dlatego w Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo-Med kładziemy również nacisk na aspekt reedukacji pacjenta jak również samodzielnych ćwiczeń w domu.