Rehabilitacja stopy

Rehabilitacja w przypadku urazów i dysfunkcji w obrębie stopy:
Uszkodzenie ścięgna Achillesa, ostroga piętowa, skręcenie stawu skokowego, zapalenie rozcięgna podeszwowego, Hallux

 

Stopy to bardzo istotny element naszego ciała. Pełnią bardzo ważne funkcje statyczną, bowiem utrzymują cały ciężar ciała, jak również dynamiczną dzięki której możemy bez problemu przemieszczać się i pokonywać przeszkody.

Mimo swoich niedużych rozmiarów stopa jest niezwykle skomplikowana jeśli chodzi o budowę i strukturę. Składa się bowiem z 26 kości, które podzielone są na trzy obszary: kości stępu gdzie wyróżniamy: kość skokową, piętową, łódkowatą, kości klinowate (boczną, pośrednią, przyśrodkową) oraz kość sześcienną; śródstopia, oraz kości paliczkowe.

Stopy

Odgrywają one istotną rolę, a wiele z nich np. kość łódkowata, klinowata czy kość sześcienna przyśrodkowa są punktem przyczepu mięśni podudzia. Ponadto szkielet stopy zawiera również wiele więzadeł, które stabilizują stopę, łącząc poszczególne kości ze sobą. Stopę cechuje także wielostawowość ( np. staw skokowy dolny, górny, staw Choparta, staw Lisfranca).

Ze względu na swoją budowę, mechanikę jak również zadania jakie spełnia stopa jest często narażona na urazy, kontuzje oraz przeciążenia, które objawiają się w różny sposób. Żadna z tych nieprawidłowości nie powinna być bagatelizowana, bowiem zaniedbania na poziomie stopy mogą mieć poważne konsekwencje nie tylko dla samej stopy, ale również mogą doprowadzić do przeciążania stawów powyżej tj. kolanowego oraz biodrowego oraz kręgosłupa.

Najczęstsze patologie w obrębie stopy:

Uszkodzenie (zerwanie) ścięgna AchillesaOstroga piętowaSkręcenie stawu skokowegoPaluch koślawy, HalluxZapalenie rozcięgna podeszwowegoZespół kanału stępuZespół zatoki stępuNiestabilność stawu skokowegoChoroba zwyrodnieniowa stawu skokowego

USZKODZENIE (ZERWANIE) ŚCIĘGNA ACHILLESA

Ścięgno Achillesa jest najsilniejszym ścięgnem w organizmie człowieka. Zapewnia ono przyczep mięśnia brzuchatego łydki i mięśnia płaszczkowatego do kości piętowej. Jednocześnie jest jednym z najczęściej używanych ścięgien, bowiem pracuje ono podczas czynności chodzenia, skakania czy biegania. W związku z tym jest narażone na znaczne obciążenia a w rezultacie na uszkodzenia.

Mikroprzeciążenia jak też sumujące się uszkodzenia powodują degenerację włókien kolagenowych, które budują ścięgno powodujący tym samym osłabienie jego struktury.

Z problemami występującymi na poziomie ścięgna Achillesa najczęściej borykają się sportowcy, osoby z wadami stopy (np. płaskostopie) oraz otyłością. Kontuzja ta najczęściej występuje u biegaczy i ma charakter przeciążeniowy, bowiem podczas biegu obciążenia działające na te ścięgno jest wielokrotnością masy naszego ciała.

Uszkodzenie może mieć charakter nagły zapalny (tendinitis) bądź też przewlekły (tendinosis). Osoby podejmujące aktywność fizyczną bez odpowiedniej rozgrzewki, bądź też stosujące zbyt intensywne ćwiczenia również znajdują się w grupie ryzyka. Nie należy zapominać także, iż wraz z upływem wieku zmienia się stopień ukrwienia struktury mięśniowo- ścięgnistej w wyniku czego staje się ona słabsza i bardziej narażona na uszkodzenia.

Objawy uszkodzenia ścięgna Achillesa
Pacjenci, u których doszło do zerwania ( uszkodzenia) ścięgna Achillesa doświadczają:

  • bólu i sztywności wzdłuż ścięgna, która najczęściej miejsce ma rano;
  • nasilających się dolegliwości bólowych podczas chodzenia;
  • ostrego bólu następnego dnia po zerwaniu;
  • widoczny obrzęk okolicy ścięgna;

Pierwsza pomoc w przypadku uszkodzenia ścięgna Achillesa
Jeśli doszło do uszkodzenia ścięgna Achillesa kluczowe znaczenie ma szybko podjęta odpowiednia terapia osteopatyczna. Dolegliwości bólowe można niwelować za pomocą zimnych okładów. Bezwzględnie należy zaprzestać biegania.

Zalecane jest stosowanie odpowiednio dobranego obuwia. Nie należy bagatelizować dolegliwości bólowych w okolicy ścięgna i oczekiwać, że ból „ sam przejdzie”, bowiem zaniedbania te mogą mieć dla nas katastrofalne skutki. Kluczowa jest w tym miejscu fachowa pomoc specjalisty osteopaty.

Rehabilitacja ścięgna Achillesa
Na podstawie wywiadu chorobowego z pacjentem oraz po dokładnym ustaleniu okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia ścięgna Achillesa stosuje odpowiednie zabiegi osteopatyczne. Za pomocą badania palpacyjnego oraz celowanych testów ustalam źródło problemu z Achillesem.

Odpowiednio przygotowany program rehabilitacyjny opierający się na właściwych ćwiczeniach i odpowiednio skomponowanych zabiegach osteopatycznych daje szanse na szybkie wyleczenie schorzenia W uwagi na słabe ukrwienie ścięgno okres regeneracji może trwać nawet kilka tygodni.

OSTROGA PIĘTOWA

Ostroga piętowa (fachowo entezopatia rozcięgna podeszwowego) jest to narośl kostna (inaczej zwyrodnienie) na pięcie. Jest skutkiem zapalenie w miejscu gdzie kość pięty łączy się z rozcięgnem piętowym, czyli obszarem stopy, który stale napina się i rozluźnia przy każdym kroku. Ten proces zapalny z kolei odpowiada za tworzenie się w miejscu przyczepu nadprogramowej tkanki kostnej czyli powstawanie narośli zwanej ostrogą piętową.

Objawem tej nieprawidłowości jest miejscowy, kłujący ból w okolicy pięty ( z tyłu lub w środku). Początkowo jest od odczuwalny najpierw przy chodzeniu, jednak z czasem przybiera on na sile i towarzyszy nawet wtedy, gdy siedzimy bądź leżymy utrudniając tym samym normalną aktywność życiową.

Kogo dotyczy problem ostrogi piętowej?

Z problemem ostrogi piętowej boryka się coraz więcej osób. Jako jedną z głównym przyczyn tego schorzenia należy zaliczyć noszenie niewłaściwego obuwia np. z twardą podeszwą. Ponadto bóle w okolicy pięty występują także u osób uprawiających niektóre sporty tj. bieganie, siatkówka, tenis. Do grupy wysokiego ryzyka zalicza się także osoby pracujące w pozycji stojącej ( np. fryzjerki) oraz osoby z nadwagą.

Od około 40 roku życia dochodzi do zaniku tkanki tłuszczowej pięty, która odpowiada za amortyzację podczas urazów, w związku z czym osoby w tej grupie wiekowej powinny zwracać szczególną uwagę na kondycję swoich pięt i podejmować określone działania profilaktyczne. Należy także zwrócić uwagę na fakt, iż niewłaściwe wykonywanie aktywności fizycznej, zwłaszcza bez odpowiedniej rozgrzewki i rozciągnięcia mięśni może także doprowadzać do licznych nieprawidłowości w okolicy pięty.

S.O.S czyli domowe sposobu na złagodzenie bólu pięt

W sytuacji gdy dokucza Ci silny ból pięty warto wykonać bardzo zimny okład. W tym celu należy owinąć kilka kostek lodu w bawełnianą ściereczkę i kilka razy przykładać w bolesne miejsce. Czynność należy powtarzać za każdym razem kiedy pojawi się dolegliwość. Bolesne miejsce można także delikatnie rozmasować oraz delikatnie rozciągać mięśnie od strony podeszwowej i rozcięgno podeszwowe. Jeśli problem bolesnej pięty dotyczy ciebie to najlepiej zrezygnuj całkowicie z noszenia obuwia z płaskim obcasem i o twardej podeszwie. Warto zakupić specjalne wkładki zrobione indywidualnie do stopy.

Należy pamiętać, że przedstawione powyżej porady pomogą jedynie chwilowo zniwelować dokuczliwy ból, nie wyleczą jednak problemu. Kluczem do całkowitej poprawy jest określenia źródła dolegliwości i wdrożenie odpowiedniego specjalistycznego leczenia.

Diagnostyka i rehabilitacja bolesności piętowej

Ostroga piętowa to przykra dolegliwość, która może przysporzyć wielu problemów. Ból pięty spowodowany ostrogą niestety sam nie ustąpi, zaś stosowanie metod „domowych” może pomóc jedynie doraźnie i na krótko. W takich sytuacjach należy skorzystać z pomocy specjalisty, który dysponuje szerokim zakresem metod terapeutycznych skutecznych w walce z ostrogą.

Leczenie rozpoczyna się od wykonania szczegółowej analizy stanu przed chorobowego oraz dotychczas stosowanych terapii leczniczych. Podczas badania stopy istotne jest zlokalizowanie bólu i ustalenie z jakim typem ostrogi mamy do czynienia. Dopiero wówczas mając pełny obraz choroby można rozpocząć leczenie.

Rehabilitacja ostrogi piętowej w Centrum Rehabilitacji i Osteopatii OSTEO-MED odbywa się poprzez stosowanie terapii manualenj tkanek miękkich, balansowania więzadłowego oraz artykulację i manipulacje stawów stopy oraz ocenę wpływu innych stawów na stopę (kolanowy, biodrowy itd.) Ponadto w walce z ostrogą piętową bardzo skuteczna jest tzw. sucha igłoterapia, która polega na nakłuwaniu bolesnych punktów czyli likwidacji punktów spustowych na poziomie mięśniowo- powięziowym. Bardzo dobre efekty przynosi także rehabilitacja ostrogi piętowej z wykorzystaniem fali uderzeniowej. Szerzej na temat metody znajdziecie Państwo na naszej stronie: Fala Uderzeniowa Warszawa

Dodatkowo pacjent otrzymuje wytyczne w jaki sposób właściwie wykonywać ćwiczenia rozciągające mięśnie, tak aby w przyszłości unikać urazów.

SKRĘCENIE STAWU SKOKOWEGO

Kolejne bardzo powszechne schorzenie w obrębie stopy, z którym zgłaszają się pacjenci do Centrum Rehabilitacji i Osteopatii OSTEO-MED to skręcenia stawu skokowego. Staw skokowy charakteryzuje się bardzo skomplikowaną budową. Anatomicznie dzieli się na staw skokowy górny, który stanowi połączeni kości piszczelowej, strzałkowej i skokowej oraz staw skokowy dolny zbudowany z kości piętowej, skokowej oraz łódkowatej. Cały ten skomplikowany mechanizm bierze udział w rozmaitych ruchach.

Na urazy stawu skokowego oczywiście najbardziej narażeni są sportowcy. Również osoby podejmujące zwykłą, nie zawodową aktywność fizyczną pozostają w grupie ryzyka, bowiem często wykonywane przez nich ćwiczenia nie są poprzedzone odpowiednią rozgrzewką lub po prostu są zbyt intensywne w wyniku czego dochodzi do przeciążeń, mikrourazów więzadeł za czym idzie osłabienie propriocepcji stawowej. Zdarza się również do uszkodzenia stawu skokowego dochodzi np. w wyniku poślizgnięcia się.

Czym właściwie jest skręcona kostka?

Skręcenie stawu skokowego to właściwie uszkodzenie więzadeł stawu (w różnym stopniu) oraz torebki stawowej. Najczęściej mamy do czynienia ze skręceniem bocznym, w trakcie którego podeszwa stopy wykręca się do wewnątrz w wyniku czego dochodzi do uszkodzenia zewnętrznych więzadeł stawu (więzadła grupy strzałkowej: strzałkowo-skokowe przednie i tylne oraz strzałkowo-piętowe). Znacznie rzadziej dochodzi do skręcenia stopy na zewnątrz, w wyniku którego uszkodzeniu ulega więzadło trójgraniaste. Z uwagi na fakt, iż więzadło skokowo-strzałkowe jest głównym stabilizatorem stawu skokowego najczęściej ulega ono wszelkim urazom.

Objawy skręcenia kostki

W wyniku uszkodzenia stawu skokowego może dojść do uszkodzenia mięśni, torebki stawowej lub też więzadeł.

Zmianom tym może towarzyszyć:

  • bóle w zależności od rodzaju uszkodzenia od łagodnych po bardzo ciężkie;
  • obrzęk;
  • w przypadkach ciężkich niemożność poruszania;

Rehabilitacja po skręceniu stawu skokowego

Skręcenie stawu skokowego to bardzo poważny uraz, który wymaga odpowiedniego leczenia. Zaniedbania mogę mieć poważne konsekwencje jeśli chodzi o mobilność pacjenta lub też prawidłowe funkcjonowanie stawów znajdujących się powyżej.

Na przykład zaniedbanie rozerwanej torebki (zwichnięcie) stawowej lub też zerwanego więzadła mogą przerodzić się w przewlekłą niestabilność stawu skokowego. Istotne jest podjęcie odpowiedniej rehabilitacji uszkodzonej kostki tak aby jak najszybciej przywrócić pełną sprawność oraz wzmocnić w celu wyeliminowania kolejnych urazów. Plan leczenia musi uwzględniać stopień urazu, wiek pacjenta oraz poziom jego aktywności fizycznej. Terapia powinna rozpocząć się możliwie jak najszybciej po wystąpieniu urazu.

W pierwszej kolejności należy skupić się na zmniejszeniu obrzęku, bowiem nie tylko odpowiada on za ból, ale również płyn tworzący opuchliznę z czasem zaczyna włóknieć co znacznie utrudnia wykonywanie pełnych ruchów. Dzięki terapii manualnej i odpowiednim ćwiczeniom dochodzi do rozluźnienia struktury blokującej odpływ obrzęku ze stawu.

W trakcie zabiegów osteopatycznych w przypadku urazów kostki skupiam się także na artykulacjach stawów stopy i całej kończyny dolnej, technikach poprawiających drenaż oraz wyhamowaniu stanu zapalnego. Terapia uszkodzonego stawu skokowego może być wspomagana tzw. igłoterapią suchą, która polega na neutralizowaniu nadmiernej aktywności punktów spustowych odpowiadających za ból.

Punkty bolesne wyczuwalne są w badaniu palpacyjnym. W leczeniu bardzo pomocne są także taśmy kinesiology taping. Nie tylko przyspieszają one odpływ zbędnych produktów przemiany materii ale również pomagają dostarczyć właściwe substancje odżywcze. Dodatkowo stabilizują naruszony staw skokowy.

PALUCH KOŚLAWY, HALLUX

Jednym z najczęściej występujących zniekształceń w obrębie stopy jest tzw. Hallux, czyli zniekształcenie koślawe palucha, które może być spowodowane bocznym podwichnięciem stawu. Ponadto za stan deformacji palucha odpowiadać może płaskostopie podłużne, a także wewnętrzne przemieszczenie bliższego paliczka palucha lub też zniekształceniem stawu międzypaliczkowego.

W rezultacie tych nieprawidłowości dochodzi do bolesnej deformacji przodostopia. Z problemem haluxów najczęściej borykają się kobiety. Wynika to ze słabszej konstrukcji stawowo-więzadłowej, która dodatkowo pogłębiana jest przez czynniki zewnętrzne tj. noszenie butów z wąskimi noskami.

Objawy halluxa

Zniekształcenie koślawe palucha to nie tylko nieestetyczna przypadłość.

Pacjenci borykający się z problemem halluxa najczęściej skarżą się na:

  • ból w poszczególnych obszarach stopy
  • trudności w doborze obuwia;
  • drętwienie, mrowienie a nawet pieczenie nad grzbietową stroną co tłumaczy się drażnieniem nerwu skórnego;
  • obecność odcisków i modzeli;

Diagnostyka i rehabilitacja

Leczenie halluxów uwarunkowane jest od wieku pacjenta, rodzaju występujących dolegliwości oraz stopnia zniekształcenia. Ma na celu zmniejszenie dolegliwości oraz doprowadzenie do najbardziej fizjologicznego ustawienia kości stopy.

Medycyna osteopatyczna dysponuje technikami, które wykorzystywane są w leczeniu halluxów. Terapia manualna doskonale się sprawdza przy poprawieniu mobilności tkanek. Istotne znaczenie odgrywa także poprawa ruchomości stawów stopy.

Korygowanie niewłaściwego ustawienia palucha i stopy oraz utrzymanie ich we właściwej pozycji odbywa się także za pomocą terapii taśmami kinesiology taping.

ZAPALENIE ROZCIĘGNA PODESZWOWEGO

Rozcięgno to płaskie, twarde pasmo biegnące od pięty w kierunku palców, które pełni bardzo ważną rolę zarówno podczas chodu jak i stania.
Ma istotne znaczenie funkcjonalne przy unoszeniu łuku podłużnego i supinacji tyłostopia. Rozcięgno posiada zdolność napinania się i rozluźniania, dzięki czemu stopa może się usztywnić lub uelastycznić dopasowując do podłoża. Potocznie zapalenie rozcięgna określane jest jako ostroga piętowa.

Wśród czynników ryzyka pojawienia się zapalenia rozcięgna podeszwowego możemy wymienić:

  • dysfunkcje na poziomie stopy ( np. stopa wydrążona, stopa końska, płaskotopie)
  • określona aktywność fizyczna, zwłaszcza biegi długodystansowe;
  • zmiany degeneracyjne tkanek;
  • nadwaga
  • nieodpowiednio dobrane obuwie.

Należy mieć również na uwadze fakt, że za problemy ze stopą niejednokrotnie odpowiada nieprawidłowe funkcjonowanie kolana lub biodra.

Rehabilitacja w przypadku zapalenia rozcięgna podeszwowego

W celu ustalenia właściwego postępowania terapeutycznego fizjoterapeuta powinien bardzo dokładnie zbadać przyczyny, rozległość problemu oraz stopień zaawansowania. W terapii bardzo skuteczne są techniki terapii manualnej: mięśniowo powięziowe, manipulacje powięziowe, MET, rozluźnianie pozycyjne, mobilizacje, manipulacje.

Podczas rehabilitacji skupiamy się również na dysfunkcjach w obrębie stawów krzyżowo-biodrowych i kręgosłupa L-S. W centrum rehabilitacji i osteopatii  Osteo-Med specjaliści mogą również zastosować techniki tapingu oraz suchej igłoterapii (Dry Needling).

ZESPÓŁ KANAŁU STĘPU

Neuropatia nerwu piszczelowego tylnego potocznie nazywana jest zespołem kanału stępu.
Kanał stępu to okolica zlokalizowana za kostka przyśrodkową stawu skokowego, pomiędzy pięta a kostka przyśrodkową. Od dołu ograniczona jest kośćmi zaś od góry włóknistym i sztywnym troczkiem zginaczy.

W tym kanale przebiegają ścięgna mięśni, tętnica piszczelowa tylna, żyła piszczelowa tylna i nerw piszczelowy tylny, którego gałązki unerwiają skórę podeszwy stopy oraz częściowo skórę palców i część mięśni palucha.

Nazwa neuropatia nerwu piszczelowego tylnego wzięła się od uwarunkowań anatomicznych, bowiem kanał stepu w swej strukturze jest nieelastyczny. Jeśli więc dojdzie do zwiększenia objętości struktur przebiegających w kanale lub też dojdzie do ucisku struktur na zewnątrz kanału stępu, wówczas pojawia się zespół objawów typowych dla ucisku nerwu biegnącego w kanale.

Przyczyny ucisku na nerw piszczelowy tylny możemy podzielić na wewnętrzne, zewnętrzne i napięciowe.
Pierwszą grupę stanowią:

  • blizny pourazowe;
  • osteofity, wyrośla kostne;
  • nowotwory, guzy;
  • choroby ogólnoustrojowe, które wywołują stany zapalne i obrzęki kończyn, np. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca;
  • żylaki kończyn dolnych;
  • zapalenie pochewek ścięgnistych w kanale stępu.

Jeśli chodzi o czynniki zewnętrzne to obejmują one wszelkie urazy w okolicy kostki przyśrodkowej i kanału stepu, w wyniku których dochodzi do uwięźnięcia nerwu piszczelowego tylnego lub też obrzęku.

  • złamania kości;
  • zmiażdżenia;
  • skręcenie stawu skokowego;
  • naciągnięcia, naderwania ścięgien.

Czynniki napięciowe spowodowane są nieprawidłowym ustawieniem i pracą stawu skokowego i stopy: koślawość pięty, płaskostopie, szpotawość pięty.

Objawy zespołu kanału stepu

Schorzenie objawia się palącym bólem stopy podczas chodzenia lub biegania. Dolegliwości bólowe często promieniują do goleni, podeszwy stopy, palców, pięty. Ponadto niejednokrotnie pacjenci zgłaszają uczucie drętwienia, mrowienia. Kolejnym objawem jest osłabienie krótkich mięśni stopy z deficytem siły mięśni zginaczy.

Rehabilitacja neuropatii nerwu piszczelowego tylnego

Nieleczony zespół kanału stępu może mieć bardzo negatywne konsekwencje w prawidłowym funkcjonowaniu całej kończyny dolnej. Zbagatelizowanie problemu może doprowadzić nawet do zaniku mięśni w stopie.

W centrum medycznym Osteo-Med rehabilitacja zespołu kanału stępu rozpoczyna się od dokładnego zdiagnozowania i oceniania stopnia zaawansowania problemu. Program rehabilitacyjny dobiera się w oparciu o przyczynę wywołującą neuropatię nerwu piszczelowego.

Osteopata/fizjoterapeuta skupia się m.in. na analizie wzorców chodu/biegu, wzmacnianiu osłabionych grup mięśniowych, rozluźnianiu zbyt napiętych tkanek. W tym celu stosuje się szeroka gamę technik terapii manualnej (MET, techniki powięziowe, manipulacje i mobilizacje), pomocny jest również taping, ćwiczenia wzmacniające, stabilizacyjne, rozciągające, itp.

ZESPÓŁ ZATOKI STĘPU

Anatomicznie zatoka stępu jest to niewielkie zagłębienie na granicy kości skokowej i piętowej, które zlokalizowane jest w górno-bocznej części stopy. Wypełniona jest więzadłami, tłuszczem oraz torebką stawową. Struktury te są dobrze unerwione co sprawia, że w przypadku ich podrażnienia pacjent odczuwa dolegliwości bólowe. Do urazów najczęściej dochodzi w wyniku urazu inwersyjnego lub zaburzeń posturalnych.

Ponadto na powstawanie zespołu zatoki stępu wpływ mają również zmiany zapalne tkanek, okoliczne cysty, choroba zwyrodnieniowa.
Zespół zatoki stepu objawia się bólem okolicy górno-bocznej stopy i może być odczuwalny jako ostre ukłucia, uszczypnięcia lub też stopniowo narastający.

NIESTABILNOŚĆ STAWU SKOKOWEGO

Staw dotknięty niestabilnością charakteryzuje się zwiększoną ruchomością, na wskutek której dochodzi do uszkodzeń stawu. Najczęściej rozwija się w wyniku urazu jednak przyczyn patologii jest znacznie więcej. Niejednokrotnie nieleczona niestabilność stawu skokowego może doprowadzić do poważnych zmian w obrębie stopy.

Niestabilności możemy podzielić na:

boczną – powikłanie skręcenia stawu skokowego, związana z uszkodzeniem więzadeł znajdujących się po stronie bocznej stawu skokowego;
przyśrodkową – która dotyczy uszkodzenia więzadła trójgraniastego po stronie przyśrodkowej stawu skokowego. Występuje znacznie rzadziej.

Przyczyny niestabilności stawu skokowego

  • osłabienie mięśni, więzadeł, torebki stawowej;
  • zaburzenia posturalne;
  • upośledzenie kontroli nerwowo-mięśniowej;
  • upośledzenie propriocepcji;
  • uszkodzenie stawu skokowego.

Typowe objawy niestabilności stawu skokowego:

  • ból najczęściej zlokalizowany po stronie przednio bocznej;
  • „uciekanie” stopy;
  • nawracające obrzęki;
  • nawracające skręcenia
  • ograniczenia ruchomości;
  • blokowania- brak kongruencji powierzchni stawowych;
  • zapalenia pochewek ścięgnistych mięśni
  • niepewność podczas wykonywania określonych ruchów.

Rehabilitacja niestabilności stawu skokowego

Część wyżej wymienionych objawów niestabilności stawu skokowego często pokrywa się z symptomami innych patologii występujących w okolicy stopy. Należy do nich m.in. choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego oraz zespół zatoki stępu. Niestabilności mechaniczne wykrywa się za pomocą określonych testów oraz badań, do których należy m.in. test szuflady przedniej, test rotacji kości skokowej, wykluczenie wrodzonych/ nabytych nieprawidłowości ustawienia osi kończyny dolnej oraz badanie wiotkości kolagenowej.

Oczywiście niezależnie od niestabilności mechanicznej może występować niestabilność funkcjonalna, na którą wpływ ma m.in. osłabiona propriocepcja, wiotkość więzadłowa, zaburzenia posturalne, mięśni czy też upośledzenie kontroli nerwowo-mięśniowej. Program rehabilitacji niestabilności uzależniony jest od wielu czynników.

Szczególny nacisk nakładany jest na terapią o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym oraz regenerującym uszkodzone tkanki miękkie. Sama rehabilitacja konstruowana jest w oparciu na analizie pracy stawu skokowego z wykorzystaniem terapii manualnej, odpowiednich ćwiczeń i zastosowania tapingu.

CHOROBA ZWYRODNIENIOWA STAWU SKOKOWEGO

Choroba zwyrodnieniowa stawów stanowi najczęściej występującą chorobę układu ruchu. Rozwija się w wyniku zmian degeneracyjnych chrząstki stawowej. Chorobie często towarzyszy pojawianie się bolesnych wyrośli kostnych oraz powstawania przewlekłych procesów zapalnych w obrębie błony maziowej oraz tkanek okołostawowych. Jej rozwój, mimo że powolny to niestety jest niestety nieodwracalny.

Możemy wyróżnić dwa typy choroby zwyrodnieniowej:

  • pierwotny stanowiący około 7% wszystkich przypadków choroby zwyrodnieniowej
  • wtórny

Czynniki, przyczyniające się do rozwoju choroby zwyrodnieniowej:

  • wiek,
  • płeć żeńska
  • wiotkość mięśniowa
  • wiotkość więzadłowa
  • nadwaga

Czynniki inicjujące rozwój choroby zwyrodnieniowej:

  • choroby reumatyczne np. łuszczycowe zapalenie stawów, problemy autoimmunologiczne;
  • choroby wewnątrzstawowe: m.in. jałowe martwice, chrzęstniakowatość maziówkowata, oddzielająca martwica chrzęstnokostna;
  • urazy;
  • kwestie anatomiczne tj. np. płaskostopie, stopa wydrążona, szpotawe ustawienie pięty;
  • niestabilność;
  • nieprawidłowe ustawienie kości po złamaniach;
  • infekcje bakteryjne.

Rehabilitacja pacjentów z chorobą zwyrodnieniową

Początkowo leczenie w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego jest zachowawcze. Celem podejmowanej rehabilitacji jest wzmocnienie i usprawnienie chorego stawu. W tym celu fizjoterapeuta stosuje ćwiczenia zwiększające zakresu ruchu w stawie oraz ćwiczenia wzmacniające mięśnie w obrębie całego stawu skokowego.

Ponadto do rehabilitacji wprowadzone zostają także ćwiczenia propriocepcji oraz kontroli statycznej i dynamicznej. Za pomocą odpowiednich technik terapii manualnej terapeuta zwiększa ruchomość stawu oraz rozluźnia napięte struktury okołostawowe w celu zmniejszenia bólu. W wielu przypadkach wskazane jest także zastosowanie kinsiotapingu.

.